در باره امرتات (امرداد)

امرداد  آخرین امشاسپندان است . در آئین زرتشت ، خرداد و امرداد ، امشاسپندان “کمال” و “دوام” در جهان مینوی و پرستاران آب و گیاه در جهان خاکی ، همواره در کنار هم جای دارند. واژه امرداد که اوستایی آن “امرتات” ameretat است ، از سه بخش درست شده است : “ا+ مر+ تات”. بخش نخست پیشوند نفی است ؛ بخش دو، از ریشه مصدری “مر” mar به معنی “مرگ” است و جزء سوم پسوند “تات” است به معنای “کاملی” ، “رسایی” و “سالمی” . بنابراین “امرتات” (امرداد=مرداد) یعنی بی مرگی (نامیرایی=جاودانگی=دوام جاودان) .

این نام در اوستا، به ویژه گاتها صفتی است از برای اهورامزدا، یعنی مظهر زوال ناپذیری و پایندگی خداوند است . اما در جهان خاکی نگهبانی و سرپرستی گیاه و رستنی با وی می باشد.

امرتات (جاودانگی): در پارسی به آن امرداد گویند. جاودانگی پس از رسایی و تکامل جای گرفته است. این واژه بیشتر با واژه "هه اوروتات" همراه است. جهان مینوی اهورا مزدا (آن دنیا) جهانی است بی مرگ و جاودانه که آرمان پایانی انسانهاست. در این جهان انسانها در پردیس جاودانه خداوند بی مانند جای می گیرند و فروغ و روشنایی خداوند بی همتا برای همیشه بر آن خواهد تابید.

به عبارت دیگر امشاسپندان اهورایی دارای سلسله مراتبی هستند یعنی هر کس که از ذهن و اندیشه نیک (وهومن) پیروی کرد از راستی (اشا) برخوردار می شود و هر کس از "اشا" برخوردار شد به پاکی و تقوی (آرمئیتی) هم نائل می گردد و هر کس به پاکی و تقوی نائل گردید به کمال و جاودانگی (امرتات) دست می یابد.