آتشکده دارابگرد

آتشکده دارابگرد



آتشکده دارابگرد به فرمان اشو زرتشت ساخته شد.

زرتشت به یستاف شاه فرمان داد تا آتش مقدس جمشید شاه را که مورد احترام وی بوده است بیاورند.

یستاف شاه این آتش را در خوارزم پیدا کرد و به دارابجرد فارس آورد و اطرف آن را شهر زیبایی ساخت.

این آتشکده در سال 332 هجری قمری به نام آتشکده آذر جوی نامیده می‌شده است.

شهر قدیم دارابگرد دردوران هخامنشیان منطقه‌ای آباد و پررونق بوده‌است. ظاهراً این منطقه درآغاز تحت حکومت آریامنه قرار داشته‌است.

دردوران سلوکیان و اشکانیان ولایت دارابگرد دارای حکومت نیمه مستقلی بوده که پادشاهان آن از حاکم پارس اطاعت می‌کرده‌اند.شکده‌ی آذرخش یکی از آتشکده‌های خاموش ایران است. این آتشکده در پنج کیلومتری جنوب‌خاوری(:شرقی) شهر داراب، در دامنه‌ی کوه، ساخته‌شده، سازه‌ای شگفت‌انگیز با نمای چلیپا‌(:صلیبی‌شکل‌) که امروزه به نام مسجد سنگ، خوانده می‌شود.
گستردگی(:مساحت) این آتشکده 420 مترمربع است که یکپارچه از کوه تراشیده شده و در فاصله‌ی چهار‌کیلومتری خاوری داراب است.
بخشی از سقف این سازه باز است و در زیر آن حوض کم‌ژرفایی است. در بیرون این سازه، اتاق کوچکی در کوه ساخته شده که گویا جایگاه نگهبان آتشکده بوده است.
شهرستان داراب که نام قدیم آن دارابگرد بوده است در فاصله 275 کیلومتری خاوری شیراز است.
برخی از پژوهشگران بر این باورند که آتشکده‌ی آذرخش در آغاز یکی از نیایشگاه‌های مهر‌پرستان آریایی بوده که در روزگار ساسانیان به آتشکده دگرگون شده است‌.
در زمان محمد‌حسن مبارز به سال 652 مهی(:قمری)، محرابی به این آتشگاه افزوده شده و از آن پس، این سازه مسجد شده‌است.

در نزدیکی آتشکده‌ی آذرخش، آسیابی در دل کوه ساخته شده است که از نظر معماری در نوع خود یگانه است. این آسیاب دارای دو تنوره‌ی بزرگ سنگی در بالای کوه است، که از راه آنها آب وارد آسیاب می‌شده است‌.