چهار تاقی های سمیرم

شهرستان سمیرم،دارای پیشینه ای دیرسال است.در مناطق مختلف این شهرستان نشانه هایی از مدنیتی بسیار کهن دیده می شود که سابقه تاریخی این ناحیه را به 700 سال قبل از میلاد مسیح باز می گرداند.در منطقه کمه آثار سکونت قوم «پارس وادر»و در شهر سمیرم شواهدی از وضعیت مدنی این شهر در دوره هخامنشییان به دست آمده است که همگی بر پیشینه باستانی این شهرستان گواهی می دهند.
همچنین در قلعه مختار،نزدیک دریاچه حنا،در شرق سمیرم«قلعه سنگی»از آثار دوره ساسانیان است.در این قلعه یک آتشدان متعلق به این دوران به دست آمده است.در اطراف شهر سمیرم نیز 5 عدد میل سنگی وجود داردکه مربوط به آتشگاه های ساسانیان بوده اند و نشان می دهند که سمیرم در زمان ساسانیان نیز در حد یک شهر وسعت و جمعیت داشته است.
پس از دوره ساسانیان تا چندین قرن از وضعیت و تاریخ سمیرم آثار و اسنادی در دست نیست:اما چنانچه از گزارش های تاریخی بر می آید در دوره دیلمیان (آل بویه)سمیرم دارای دژی مستحکم بوده است.در دوره سلجوقیان سمیرم شهری نسبتا بزرگ بوده و قلعه ای استوار داشته است، سمیرم در این زمان مهریه گوهر خاتون،همسر محمد بن ملکشاه سلجوقی بوده است.
از طرفی وزیر سلطان محمود سلجوقی نیز فردی از اهالی سمیرم،به نام کمال الدین علی سمیرمی بوده (در ادامه شرح مفصلی از این دولتمرد بزرگ را خواهیم آورداست). به همین خاطر این شهر در دوره سلجوقیان مورد توجه قرار گرفت و بسیار رشد یافت و آباد گشت.سمیرم در دوره سلجوقیان نقش مهمی در ارکان مدیریتی این سلسله ایفا کرده است چنانچه غیر از کمال الدین علی،وزیران دیگری در این دوره از سمیرم برخاسته اند.مانند عبد الرحمان سمیرمی وزیر سلطان برکیارق و ابو اسماعیل موالدین مشهور به طغرایی وزیر سلطان مسعود.این شهر در حمله مغول به ایران،از گزند مغولان در امان نماند و سخت آسیب دید اما در دوره صفویان و پس از آن که پایتخت از قزوین به اصفهان انتقال یافت،سمیرم دوره دیگری از رونق را تجربه کرد.زیرا هم به شهر اصفهان نزدیک بود و هم آب و هوای معتدلش مورد پسند پادشاهان صفوی بود.در این دوره آسیاب های بزرگ روغن گیری در سمیرم تاسیس شد که در آنها روغن بزرک گرفته و برای سوخت چراغ های دربار به پایتخت فرستاده می شد.

http://ghahvekhone.com